Patagonië

Hola, como esta? Jaja ons Spaans is al van hoog niveau... maar goed we redden het allemaal prima, met dank aan de vriendelijke inwoners van Argentinië en Chili en een beetje google translate.

Bariloche

Na veel gedoe hebben we kaarten kunnen bemachtigen voor de busreis naar Bariloche. Daar kwamen we na een lange dag aan om een uurtje of 4 in ouderwets Hollandse pisregen, aangevuld met wat laag hangende wolken waardoor we niets van de prachtige omgeving konden zien. Zoals je zult begrijpen voelden we ons helemaal thuis. Gelukkig hadden we hierdoor wel meteen de perfecte reden om lekker naar de speciaalbier pub ´Manush´ te gaan.

Na een nachtje geslapen te hebben in het schattige Bariloche hostel waren we toe aan onze eerste volledige dag. In Bariloche kun je prachtig wandelen dus dat gingen we doen. Om te hiken moet je je aanmelden bij het informatiecentrum en dat was meteen het einde van onze hike. Alle trails gesloten, te veel wind en gevoelstemperatuur 1 graad. Toen maar op jacht naar handschoenen, want Stef zijn vingers vroren er af. Voordeel, we waren ruim op tijd voor happy hour in Manush!

Al onze hoop ging naar de tweede en meteen laatste dag in Bariloche. In plaats van hiken besloten we te gaan mountainbiken op Llao Llao. En dat was de perfecte keuze. De wind was gaan liggen en de zon ging schijnen, samen met een prachtige omgeving een absolute top dag. We mountainbikten 31 kilometer wat Silvia al veel vindt en al helemaal als het heuvel op en heuvel af gaat.

Na het fietsen gingen we meteen door naar de bus terminal, we gingen kaartjes kopen om naar Chili te gaan! We troffen een vriendelijk oude man aan die ons keurig hielp totdat we ons passaporte moesten laten zien.... Die hadden we dus niet bij ons, nooit een probleem, alleen bij deze vriendelijke man. Hij kwam nog tot No. Wat wij na lang overleg hebben kunnen vertalen naar Nee. Naja busje terug en weer heen, kaartjes kopen en weer terug. Moe, maar voldaan gingen we wat eten en omdat wij echte ontdekkingsreizigers zijn en altijd opzoek zijn naar iets nieuws, werd dit Manush.

Puerto Montt

Puerto Montt ligt in Chili en dan moet je dus de grens over. En dat nemen ze dus vrij serieus. Alle tassen de bus uit, netjes op een rijtje en honden er overheen. Ze springen letterlijk met 4 poten op je tas en knuffelden hem als hij eruit gehaald moest worden. Maar goed wij hadden ons zowaar voorbereid en geen verse etenswaren meegenomen.

In Puerto Montt kwamen wij tegen de avond aan, alle toeristen waren een stop eerder uitgestapt en wij begrepen waarom. Met je backpack op je rug, door de straten met vervallen houten huisjes val je dus echt niet op als toerist... Gelukkig belandden we bij de homestay van Eliana, een schattig oud vrouwtje die ons hartelijk ontving.

Maar we moesten ook nog de deur uit om te eten en te pinnen. Eliana gevraagd waar we wel en niet moesten lopen en toen op pad. Gegeten bij een Duits restaurant, waar Silvia trek had in kip cordon bleu. Het bleek een kip op steroiden en het hele restaurant had mee kunnen eten.

Volgende dag kregen we een super lekker ontbijt en gingen we op weg naar Navimag. We gingen namelijk met de ferry helemaal naar het zuiden naar Puerto Natales. Bij het aanboord gaan zei Silvia opeens, he die ken ik. Jaja, tuurlijk... We zitten in Chili. Maar even later bleek het toch echt te kloppen. Pieter een oud collega samen met zijn vriendin Anne. Wat een toeval!

Na kennis gemaakt te hebben met onze roomies, twee Fransen die los van elkaar aan boord kwamen maar vrijwel onafscheidelijk waren toen ze er 3 dagen later afgingen, gingen we meteen aan dek. We gingen namelijk bijna vertrekken! Tel daar nog 3 uur bij op en ja hoor weg waren we. Op weg naar de fjorden van Patagonie. Het zou heel erg, echt ontzettend heel erg erg koud worden, maar het absoluut waard zijn was ons beloofd. Dus toen we in ons t-shirt in de zon lagen waren we enigzins teleurgesteld. Je wilt toch graag rillend van de kou nog iets van een winter meekrijgen, maar nee we moesten het doen met de witte kuiten van onze medepassagiers.

De drie dagen op zo´n boot bestaan uit eten, buiten staan, eten, buiten staan, eten, eventueel yathzee en slapen. Heerlijk! Ben je toch nog te actief bezig,door bijvoorbeeld twee rondjes over het dek te lopen dan kun je altijd nog tegen de kok zeggen Tengo hambre (ik heb honger). Iets wat Pieter ons snel leerde.

Met Pieter en Anne hebben we heel veel tijd doorgebracht en het heel gezellig gehad. Daarnaast hadden we natuurlijk onze favo hobby mensen observeren en een prachtig uitzicht. Een top reis dus, die voor je het wist om was!

Puerto Natales

Slechts 16 uur later dan gepland, elf uur s avonds, kwamen we daar aan met de ferry. In het donker naar het hostel, waar je het snurken drie kamers verder kon horen en het licht door de muren heen kwam. Gelukkig zou de wekker om 05.45 gaan dus dat ging een top nacht worden! Na een oud broodje als ontbijt gingen we voor 2 euro met de taxi naar het busstation. Weer een reisje! Weer terug naar Argentinie, naar El Calafate.

De grensovergang ging dit keer gelukkig heel anders, het duurde dit keer slechts 3 uur.. Een stempel in je passaporte zetten is dus echt niet zo makkelijk als het lijkt! Het was mooi zonnig en geen schaduw, samengevat Genieten!

El Calafate

Ja daar kwamen we dan uiteindelijk toch aan. Busjes van 1 en 2 uur later die waren er eerder dan wij en ja hoor daar stonden ze weer, Anne en Pieter. Na een lunch en een zoektocht naar een hostel zijn we aangesloten bij het hostel van Anne en Pieter. Daar heeft Pieter ons beide avonden verwend met zijn kookkunsten.

El Calafate is een toeristendorp met 1 absoluut hoogtepunt, namelijk de gletsjer van Perito Moreno. Maar die bewaren we voor de volgende keer.

Hasta luego!