Bolivia
16 januari 2017 - Isla Del Sol, Bolivia
Bolivia
We vertrekken al vroeg vanaf Salta naar de grensovergang met Bolivia. Na 7 uur in de bus komen we aan in La Quiaca en lopen we als pakezeltjes naar de grens. We staan een tijd in de rij voor onze stempeltjes om daarna de brug over te steken, Bolivia in. In Bolivia pakken we een mini busje naar Tupiza, een klein stadje op 2 uur rijden van de grens. Dat is de plek waar we een 4-daagse tour naar de trekpleister van het land boeken, Salar de Uyuni.
We vertrekken de volgende ochtend vroeg. Wanneer we klaar staan komen we erachter dat Bolivia niet aan zomer- en wintertijd doet en het dus nog een uur eerder is... dan nog maar even slapen. Na dat uur vertrekken we echt. We zitten naast de chauffeur, waarvan we de naam niet kunnen onthouden, en onze kok Lies met zijn vieren Eline, Hendrik, Stef en ik in de auto.
De eerste dag bestaat vooral uit rijden. We bezoeken onderweg nog een oud mijnwerkersdorpje en een laguna. We slapen die avond in een hostel en Lies kookt heerlijk eten. We bevinden ons op een hoogte van boven de 3000 meter in een woestijnachtige omgeving en het is daarom mega koud. De sterrenhemel is alleen prachtig, dus gaan we nog met een groepje naar buiten om wat foto's te maken. En geloof me het was de kou waard.
De dagen die volgen zien we de mooiste uitzichten. We zien vele laguna's, de meeste blauw, maar ook een groene, zwarte en een prachtige rode. In de laguna's staan heel veel flamingo's en eromheen vicuna's en lama's. Onderweg zien we verder de mooiste rotsformaties, geisers en zelfs nog een hotspring waar we even in kunnen zwemmen. Het eten is verder ook iedere keer ongelofelijk lekker, dus we hebben ondanks de vele kilometers in de auto en de verschijnselen van hoogteziekte een top tour. Maar uiteindelijk draait de hele tour toch echt om de zoutvlaktes. Aan het einde van de derde dag komen we aan bij de rand van de zoutvlakte en we slapen die nacht zelfs in een zouthotel. Alles is er van zout, de muren, bankjes, bedden, vloer, alles en ja het smaakt ook nog eens naar zout ;).
De volgende ochtend staan we vroeg op, heel vroeg. We gaan namelijk de zonsopgang bekijken op een eiland midden op de zoutvlakte. Het eiland heet Isla Incahuasi en op dit eiland staan cactussen, duizenden cactussen. De zonsopgang valt een beetje tegen, maar ach het gaat ons toch vooral om de zoutvlakte en de gekke foto's die je daar kunt maken. We nemen onze tijd voor foto's waarbij ik Stef plat trap, Eline en Hendrik uit een pringle doos springen en nog veel meer. In de vroege middag komen we vervolgens aan in Uyuni waar we nog even een treinenkerkhof bekijken en daarna de bus pakken naar....
Potosi
Dit is een mijnwerkersstadje op 3 uur rijden vanaf Uyuni. Het is op 4070 meter hoogte de hoogste stad ter wereld en is lange tijd waarschijnlijk ook nog de rijkste stad ter wereld geweest. Dat komt doordat er een berg naast de stad ligt waar heel veel zilver in zat, iets dat de Spanjaarden tijdens hun heerschappij er met man en macht uithaalden. Naja dat is in ieder geval wat ons verteld is.
We reizen naar Potosi inmiddels met zijn 5en. Wij, de Belgen en Ashley een meisje uit Nieuw-Zeeland die we leerden kennen tijdens de Salar tour. We regelen een kamer in een hotel voor 5 personen, een mega kamer en zoeken iets om te eten. Het is oudejaarsavond en we zijn ontzettend moe van de tour. We gaan terug naar het hotel en openen een fles wijn. Daar spelen we een spel dat op 30 seconds lijkt, maar dan met wat aanpassingen. Om 12 uur is het ook hier feest met veel vuurwerk, maar omdat we te moe zijn en geen idee hebben waar we heen moeten bekijken we het lekker vanuit onze kamer. De 1ste van Januari is net als bij ons een feestdag en is er niets open. We hangen en lopen wat rond, vinden gelukkig nog wel een leuk restaurantje dat open is en eten er bij gebrek aan beter zelfs 2 keer die dag.
Op 2 januari vertrekken we alweer naar Sucre. Wanneer we klaar zijn lopen we met zijn allen naar het busstation. Hier staan allemaal taxichauffeurs die roepen waar ze heen gaan, alleen niet waar wij heen gaan. Ik besluit terug te roepen met Sucre en dat blijkt te werken. Ze komen als wespen op stroop naar ons toe en binnen 5 min zijn we op weg met onze backpacks op het dak.
Sucre
Na 3 uurtjes komen we aan en ons geboekte hostel is een hit. We hebben een mega relaxte kamer! Wat goed uitkomt aangezien we hier een paar dagen gaan relaxen. We gaan lunchen bij een leuk tentje en Stef neemt een 4 gangen menu voor nog geen 8 euro! Waaronder een gang met een heerlijk biefstukje.
Sucre is een hele leuke stad die erg Europees aandoet, wat ook niet gek is met de lange Spaanse overheersing. Er zijn parkjes, marktjes, leuke restaurantjes, koffietentjes, een aantal musea en wat kerken. We doen niet veel, buiten wat rondlopen en koffie en thee drinken. We bezoeken daarnaast nog wel 2 museums. Helaas wordt ik ziek wanneer we een rondleiding krijgen en val flauw. Daarna besluit ik toch maar een middagje in mijn bed te gaan liggen. We nemen de laatste avond afscheid van de Nieuw-Zeelandse en vliegen de volgende dag naar La Paz.
La Paz
Wat een andere stad dan Sucre... Het is druk, rommelig en veel minder mooi. Wanneer we aankomen in ons hostel wordt dit nog wat versterkt wanneer blijkt dat dit niet een hostel is met bar maar meer een zuiphostel. We lopen nog een rondje door de stad en belanden die avond toch nog in de bar in het hostel. 's Nachts hebben we nog wat last van de partypeeps, maar dat mag de pret niet drukken. De volgende dag komt namelijk de rally van Dakar door de stad.
Wanneer we opstaan regent het en lezen we dat de rally niet doorgaat... grom! Gelukkig klaart het al snel op en we besluiten een walkingtour door de stad te doen. De gids was leuk en de tour interessant. Daarna sluiten we aan bij het feest van Dakar, want het voordeel van het niet doorgaan van de rally is de optocht die automatisch volgt. De hele stad is afgesloten voor dit festijn en de Bolivianen gaan helemaal uit hun plaat, zeker wanneer ze een Boliviaan zien aankomen. Het is een heel gebeuren en leuk om mee te maken. De beveiliging van het event slaat alleen nergens op en als er iemand komt aanrijden duiken omstanders erop af. Op een gegeven moment staat zelfs Stef naast een auto op het parkoer.
De Pampas
In La Paz besluiten we te vliegen naar Rurrenabaque. Vanuit hier willen we namelijk naar de pampas. Een soort wetlands vol met dieren. In Rurrenabaque hebben we een hostel met zwembad en relaxen we voor de rest van de dag. We moeten best even acclimatiseren aangezien we van 3600 meter komen en naar bijna zeeniveau zijn gegaan met warm en benauwd weer.
We vertrekken de volgende dag op tijd en lopen naar het vertrekpunt. We rijden met een jeep naar Santa Rosa dat op 3 uur rijden ligt vanaf Rurrenabaque. Na een lunch in Santa Rosa gaan we per boot verder. We zijn in totaal met zijn 6en onze Belgen, 2 meiden en wij natuurlijk.
Tijdens de boottocht zien we vele vogels, capibara's, kaaimannen en Eline haar hoogtepuntje een paar roze dolfijnen. Na 2 uur varen komen we bij een lastig stukje dat begroeid is met waterplanten, de gids geeft gas. Maar helaas we zitten vast! We moeten helpen de boot te wiebelen om ons zo los te krijgen. Dat werkt niet waarna we de boot uit moeten... Een houtenplankje wordt op de waterplanten gegooid en daar moeten we gaan staan... We duwen en sjorren aan de boot en Stef duwt zelfs zo hard dat hij omvalt en naast de boot half in het water beland. Gelukkig was hij alleen nat en vies en niets kwijt ;). Na een half uur belt de gids zijn amigo en na 10 min komt die ons redden. We stappen over op zijn boot en daarna proberen de mannen de boot er uit te trekken. Helaas breekt dan het touw! Maar gelukkig hebben ze knoopervaring en lukt het dan toch!
We varen nog een half uurtje en zien nog een mooie toekan over vliegen. Met de zon door zijn snavel lijkt het net of hij licht geeft.
Bij aankomst bij onze lodge dumpen we snel onze spullen en gaan we per boot naar een barretje waar we biertjes drinken bij zonsondergang. Na de zonsondergang varen we terug voor het avondeten gemaakt door Jenny onze kok in de lodge. Daarna maken we zelfs nog een nachtelijke tocht, waar we kaaimannen en een zwemmende capibara zien! Gesloopt maar met mooie herinneringen gaan we slapen.
De volgende dag ontbijten we en staan we onze tanden te poetsen aan de rivier als er een paar roze dolfijnen even gedag komen zeggen. Niet veel later komt er ook nog eens een kaaiman aanzetten en die zet voet aan land vlak naast ons! We vinden het best spannend, de gids komt aanlopen en zegt heel droog ooooo dat is Frederico onze huis kaaiman. Blijkbaar is het in de Pampas net zoiets als een hond. Hij vindt zijn plekje in de zon en blijft daar de hele dag liggen. Wij verlaten in de tussentijd de lodge om op anaconda jacht te gaan.....
We lopen door het hoge gras en door de moerasachtige grond. We zakken ver weg en houden onze voeten niet droog, maar helaas we vinden geen slangen.
Na een lekkere siësta gaan we in de middag weer op jacht naar dieren. We gaan de rivier weer op en zien nog meer dolfijnen, capibara,
's, schildpadden, vogels en 3 soorten apen. Het hoogtepunt komt alleen op het laatst wanneer we zelfs een luiaard zien, die hier heel moeilijk te vinden zijn!
We sluiten de dag af met een biertje bij de zonsondergang en spelen nog wat volleybal.
De volgende en laatste dag in de Pampas staan we vroeg op voor de zonsopgang. Na het ontbijt varen we naar een open watertje waar veel roze dolfijnen zitten. Daar kunnen we het water in en kijken of ze naar je toe komen zwemmen. Eline ging het proberen en wij keken toe van de boot. Helaas, vele dolfijnen te zien maar geen 1 die dichtbij komt. Na opfrissen in de lodge maken we ons klaar voor vertrek terug.
Op de terugweg zitten we weer een beetje vast met de boot, maar de tactiek was nu wel een beetje anders. We moesten met ze allen in de punt van de boot gaan zitten. Verder was het de bekende tactiek van gewoon gas geven en er doorheen rammen. Dit werkte voor de helft, de andere helft trokken we onze boot verder op aan de bomen en riet aan de zijkanten. Echte jungle logica!
De terugrit van drie uur over een hobbelweg ervaarden we als een hel, maar we zagen onderweg nog wel een toekan ;).
De volgende dag vliegen we terug naar La Paz. We boeken daar nog 1 tour, de "Death Road". Uitgerekend op vrijdag de 13de...
We vertrekken om 07.45 vanuit La Paz en moeten onderweg even stoppen, omdat we niet verder kunnen. Er valt boven te veel sneeuw. Gelukkig kunnen we na een korte stop snel verder en kunnen we beginnen. Het is 54 km down hill fietsen op de meest enge weg ter wereld. We beginnen op asfalt, dit gaat best snel maar de weg is erg glad. We stoppen regelmatig om de groep bij elkaar te krijgen. Na een aantal km begint dan de echte road pas een aantal jaar geleden is er een andere weg aangelegd, zodat de echte druk weg is. Er rijdt dus gelukkig bijna geen verkeer meer op de weg, dat zou het fietsen onmogelijk maken. We gaan op eigen tempo naar beneden. Onder watervallen door en langs scherpe bochten. We stoppen af en toe voor een break en de groep weer compleet te krijgen. Eenmaal onderaan krijgen we lunch en kunnen we zwemmen.
We eten die avond bij een gezellige Mexicaan met Belgische eigenaar waarmee we nog een tequilla drinken. Daarna doen we nog 1 keer een koffietje in ons geliefde koffie tentje, want morgen gaan we naar Isla del Sol, onze laatste stop in Bolivia alweer.
Hasta Luego
We vertrekken al vroeg vanaf Salta naar de grensovergang met Bolivia. Na 7 uur in de bus komen we aan in La Quiaca en lopen we als pakezeltjes naar de grens. We staan een tijd in de rij voor onze stempeltjes om daarna de brug over te steken, Bolivia in. In Bolivia pakken we een mini busje naar Tupiza, een klein stadje op 2 uur rijden van de grens. Dat is de plek waar we een 4-daagse tour naar de trekpleister van het land boeken, Salar de Uyuni.
We vertrekken de volgende ochtend vroeg. Wanneer we klaar staan komen we erachter dat Bolivia niet aan zomer- en wintertijd doet en het dus nog een uur eerder is... dan nog maar even slapen. Na dat uur vertrekken we echt. We zitten naast de chauffeur, waarvan we de naam niet kunnen onthouden, en onze kok Lies met zijn vieren Eline, Hendrik, Stef en ik in de auto.
De eerste dag bestaat vooral uit rijden. We bezoeken onderweg nog een oud mijnwerkersdorpje en een laguna. We slapen die avond in een hostel en Lies kookt heerlijk eten. We bevinden ons op een hoogte van boven de 3000 meter in een woestijnachtige omgeving en het is daarom mega koud. De sterrenhemel is alleen prachtig, dus gaan we nog met een groepje naar buiten om wat foto's te maken. En geloof me het was de kou waard.
De dagen die volgen zien we de mooiste uitzichten. We zien vele laguna's, de meeste blauw, maar ook een groene, zwarte en een prachtige rode. In de laguna's staan heel veel flamingo's en eromheen vicuna's en lama's. Onderweg zien we verder de mooiste rotsformaties, geisers en zelfs nog een hotspring waar we even in kunnen zwemmen. Het eten is verder ook iedere keer ongelofelijk lekker, dus we hebben ondanks de vele kilometers in de auto en de verschijnselen van hoogteziekte een top tour. Maar uiteindelijk draait de hele tour toch echt om de zoutvlaktes. Aan het einde van de derde dag komen we aan bij de rand van de zoutvlakte en we slapen die nacht zelfs in een zouthotel. Alles is er van zout, de muren, bankjes, bedden, vloer, alles en ja het smaakt ook nog eens naar zout ;).
De volgende ochtend staan we vroeg op, heel vroeg. We gaan namelijk de zonsopgang bekijken op een eiland midden op de zoutvlakte. Het eiland heet Isla Incahuasi en op dit eiland staan cactussen, duizenden cactussen. De zonsopgang valt een beetje tegen, maar ach het gaat ons toch vooral om de zoutvlakte en de gekke foto's die je daar kunt maken. We nemen onze tijd voor foto's waarbij ik Stef plat trap, Eline en Hendrik uit een pringle doos springen en nog veel meer. In de vroege middag komen we vervolgens aan in Uyuni waar we nog even een treinenkerkhof bekijken en daarna de bus pakken naar....
Potosi
Dit is een mijnwerkersstadje op 3 uur rijden vanaf Uyuni. Het is op 4070 meter hoogte de hoogste stad ter wereld en is lange tijd waarschijnlijk ook nog de rijkste stad ter wereld geweest. Dat komt doordat er een berg naast de stad ligt waar heel veel zilver in zat, iets dat de Spanjaarden tijdens hun heerschappij er met man en macht uithaalden. Naja dat is in ieder geval wat ons verteld is.
We reizen naar Potosi inmiddels met zijn 5en. Wij, de Belgen en Ashley een meisje uit Nieuw-Zeeland die we leerden kennen tijdens de Salar tour. We regelen een kamer in een hotel voor 5 personen, een mega kamer en zoeken iets om te eten. Het is oudejaarsavond en we zijn ontzettend moe van de tour. We gaan terug naar het hotel en openen een fles wijn. Daar spelen we een spel dat op 30 seconds lijkt, maar dan met wat aanpassingen. Om 12 uur is het ook hier feest met veel vuurwerk, maar omdat we te moe zijn en geen idee hebben waar we heen moeten bekijken we het lekker vanuit onze kamer. De 1ste van Januari is net als bij ons een feestdag en is er niets open. We hangen en lopen wat rond, vinden gelukkig nog wel een leuk restaurantje dat open is en eten er bij gebrek aan beter zelfs 2 keer die dag.
Op 2 januari vertrekken we alweer naar Sucre. Wanneer we klaar zijn lopen we met zijn allen naar het busstation. Hier staan allemaal taxichauffeurs die roepen waar ze heen gaan, alleen niet waar wij heen gaan. Ik besluit terug te roepen met Sucre en dat blijkt te werken. Ze komen als wespen op stroop naar ons toe en binnen 5 min zijn we op weg met onze backpacks op het dak.
Sucre
Na 3 uurtjes komen we aan en ons geboekte hostel is een hit. We hebben een mega relaxte kamer! Wat goed uitkomt aangezien we hier een paar dagen gaan relaxen. We gaan lunchen bij een leuk tentje en Stef neemt een 4 gangen menu voor nog geen 8 euro! Waaronder een gang met een heerlijk biefstukje.
Sucre is een hele leuke stad die erg Europees aandoet, wat ook niet gek is met de lange Spaanse overheersing. Er zijn parkjes, marktjes, leuke restaurantjes, koffietentjes, een aantal musea en wat kerken. We doen niet veel, buiten wat rondlopen en koffie en thee drinken. We bezoeken daarnaast nog wel 2 museums. Helaas wordt ik ziek wanneer we een rondleiding krijgen en val flauw. Daarna besluit ik toch maar een middagje in mijn bed te gaan liggen. We nemen de laatste avond afscheid van de Nieuw-Zeelandse en vliegen de volgende dag naar La Paz.
La Paz
Wat een andere stad dan Sucre... Het is druk, rommelig en veel minder mooi. Wanneer we aankomen in ons hostel wordt dit nog wat versterkt wanneer blijkt dat dit niet een hostel is met bar maar meer een zuiphostel. We lopen nog een rondje door de stad en belanden die avond toch nog in de bar in het hostel. 's Nachts hebben we nog wat last van de partypeeps, maar dat mag de pret niet drukken. De volgende dag komt namelijk de rally van Dakar door de stad.
Wanneer we opstaan regent het en lezen we dat de rally niet doorgaat... grom! Gelukkig klaart het al snel op en we besluiten een walkingtour door de stad te doen. De gids was leuk en de tour interessant. Daarna sluiten we aan bij het feest van Dakar, want het voordeel van het niet doorgaan van de rally is de optocht die automatisch volgt. De hele stad is afgesloten voor dit festijn en de Bolivianen gaan helemaal uit hun plaat, zeker wanneer ze een Boliviaan zien aankomen. Het is een heel gebeuren en leuk om mee te maken. De beveiliging van het event slaat alleen nergens op en als er iemand komt aanrijden duiken omstanders erop af. Op een gegeven moment staat zelfs Stef naast een auto op het parkoer.
De Pampas
In La Paz besluiten we te vliegen naar Rurrenabaque. Vanuit hier willen we namelijk naar de pampas. Een soort wetlands vol met dieren. In Rurrenabaque hebben we een hostel met zwembad en relaxen we voor de rest van de dag. We moeten best even acclimatiseren aangezien we van 3600 meter komen en naar bijna zeeniveau zijn gegaan met warm en benauwd weer.
We vertrekken de volgende dag op tijd en lopen naar het vertrekpunt. We rijden met een jeep naar Santa Rosa dat op 3 uur rijden ligt vanaf Rurrenabaque. Na een lunch in Santa Rosa gaan we per boot verder. We zijn in totaal met zijn 6en onze Belgen, 2 meiden en wij natuurlijk.
Tijdens de boottocht zien we vele vogels, capibara's, kaaimannen en Eline haar hoogtepuntje een paar roze dolfijnen. Na 2 uur varen komen we bij een lastig stukje dat begroeid is met waterplanten, de gids geeft gas. Maar helaas we zitten vast! We moeten helpen de boot te wiebelen om ons zo los te krijgen. Dat werkt niet waarna we de boot uit moeten... Een houtenplankje wordt op de waterplanten gegooid en daar moeten we gaan staan... We duwen en sjorren aan de boot en Stef duwt zelfs zo hard dat hij omvalt en naast de boot half in het water beland. Gelukkig was hij alleen nat en vies en niets kwijt ;). Na een half uur belt de gids zijn amigo en na 10 min komt die ons redden. We stappen over op zijn boot en daarna proberen de mannen de boot er uit te trekken. Helaas breekt dan het touw! Maar gelukkig hebben ze knoopervaring en lukt het dan toch!
We varen nog een half uurtje en zien nog een mooie toekan over vliegen. Met de zon door zijn snavel lijkt het net of hij licht geeft.
Bij aankomst bij onze lodge dumpen we snel onze spullen en gaan we per boot naar een barretje waar we biertjes drinken bij zonsondergang. Na de zonsondergang varen we terug voor het avondeten gemaakt door Jenny onze kok in de lodge. Daarna maken we zelfs nog een nachtelijke tocht, waar we kaaimannen en een zwemmende capibara zien! Gesloopt maar met mooie herinneringen gaan we slapen.
De volgende dag ontbijten we en staan we onze tanden te poetsen aan de rivier als er een paar roze dolfijnen even gedag komen zeggen. Niet veel later komt er ook nog eens een kaaiman aanzetten en die zet voet aan land vlak naast ons! We vinden het best spannend, de gids komt aanlopen en zegt heel droog ooooo dat is Frederico onze huis kaaiman. Blijkbaar is het in de Pampas net zoiets als een hond. Hij vindt zijn plekje in de zon en blijft daar de hele dag liggen. Wij verlaten in de tussentijd de lodge om op anaconda jacht te gaan.....
We lopen door het hoge gras en door de moerasachtige grond. We zakken ver weg en houden onze voeten niet droog, maar helaas we vinden geen slangen.
Na een lekkere siësta gaan we in de middag weer op jacht naar dieren. We gaan de rivier weer op en zien nog meer dolfijnen, capibara,
's, schildpadden, vogels en 3 soorten apen. Het hoogtepunt komt alleen op het laatst wanneer we zelfs een luiaard zien, die hier heel moeilijk te vinden zijn!
We sluiten de dag af met een biertje bij de zonsondergang en spelen nog wat volleybal.
De volgende en laatste dag in de Pampas staan we vroeg op voor de zonsopgang. Na het ontbijt varen we naar een open watertje waar veel roze dolfijnen zitten. Daar kunnen we het water in en kijken of ze naar je toe komen zwemmen. Eline ging het proberen en wij keken toe van de boot. Helaas, vele dolfijnen te zien maar geen 1 die dichtbij komt. Na opfrissen in de lodge maken we ons klaar voor vertrek terug.
Op de terugweg zitten we weer een beetje vast met de boot, maar de tactiek was nu wel een beetje anders. We moesten met ze allen in de punt van de boot gaan zitten. Verder was het de bekende tactiek van gewoon gas geven en er doorheen rammen. Dit werkte voor de helft, de andere helft trokken we onze boot verder op aan de bomen en riet aan de zijkanten. Echte jungle logica!
De terugrit van drie uur over een hobbelweg ervaarden we als een hel, maar we zagen onderweg nog wel een toekan ;).
De volgende dag vliegen we terug naar La Paz. We boeken daar nog 1 tour, de "Death Road". Uitgerekend op vrijdag de 13de...
We vertrekken om 07.45 vanuit La Paz en moeten onderweg even stoppen, omdat we niet verder kunnen. Er valt boven te veel sneeuw. Gelukkig kunnen we na een korte stop snel verder en kunnen we beginnen. Het is 54 km down hill fietsen op de meest enge weg ter wereld. We beginnen op asfalt, dit gaat best snel maar de weg is erg glad. We stoppen regelmatig om de groep bij elkaar te krijgen. Na een aantal km begint dan de echte road pas een aantal jaar geleden is er een andere weg aangelegd, zodat de echte druk weg is. Er rijdt dus gelukkig bijna geen verkeer meer op de weg, dat zou het fietsen onmogelijk maken. We gaan op eigen tempo naar beneden. Onder watervallen door en langs scherpe bochten. We stoppen af en toe voor een break en de groep weer compleet te krijgen. Eenmaal onderaan krijgen we lunch en kunnen we zwemmen.
We eten die avond bij een gezellige Mexicaan met Belgische eigenaar waarmee we nog een tequilla drinken. Daarna doen we nog 1 keer een koffietje in ons geliefde koffie tentje, want morgen gaan we naar Isla del Sol, onze laatste stop in Bolivia alweer.
Hasta Luego
