Lopen, lopen, lopen door prachtig Patagonië
1 december 2016 - Punta Arenas, Chili
Perito Moreno
Je kunt de gletsjer op twee manieren bekijken van voren of van bovenop. Wij hadden op internet gelezen dat de tour die wij graag wilden vaak uitverkocht was en zoals jullie ons kennen hadden wij alles van te voren al geregeld.... dus na aankomst in El Calafate gingen we direct naar de enige touroperator die de tour aanbiedt. Hopen dat we nog kaartjes konden krijgen, naja krijgen voor een godsvermogen dan.
We hadden twee opties en daar moest het in gebeuren. De volgende dag of een paar dagen later als we eerst naar El Chalten zouden gaan. Daar neergeploft was het hopen en ja hoor kaartjes voor de 'Big Ice' waren er nog genoeg. We kozen voor de volgende dag, lekker makkelijk en we zouden prachtig weer krijgen.
De wekker ging om kwart voor 6. Het lijkt wel werken! Dat is dus niet het idee van reizen ;). Bij aankomst in het park gingen we eerst naar de balconies om de gletsjer van de voorkant te zien. Daar zijn verschillende trails, dat kunnen de Argentijnen dus echt heel goed aanleggen. Bij het lopen over de balconies krijg je enig idee hoe groot de gletsjer is. 4 km breed, 30 km lang en 60 meter de lucht in recht voor je neus, holy shit wat indrukwekkend! Op sommige plekken schijnt het ijs zelfs 700 meter dik te zijn. Als je nu denkt dat je een goede indruk hebt dan heb je het dus mis! Het meest indrukwekkende is namelijk het geluid. De gletsjer beweegt iedere dag 1 a 2 meter en brokkelt diezelfde hoeveelheid aan de voorkant af. De kleinste stukjes klinken al als onweer, maar iedereen zit te wachten op die hele grote brokken die afbreken. Wij hadden maar 30 min op de balconies, dus de kans dat we dat zouden zien was niet heel groot.
Op het moment dat Silvia foto's aan het maken was voor een ander stel viel Stef zijn mond open met de tekst badripadaptde wow ofzoiets.. en wees hij met zijn vinger naar het ijs, maar het was voor iedereen meteen duidelijk. Een mega brok brak af, gevolgd door het geluid van een instortend flatgebouw. Wow, wow en nog eens wow, wat is dat indrukwekkend!!
Helaas moesten we snel daarna alweer weg, alhoewel helaas? We gingen 3,5 uur de gletsjer zelf op! Voor we daar waren moesten we eerst een klein stukje varen en daarna 45 min lopen langs de gletsjer, niet de meest vervelende bezigheid. Na het aantrekken van een harnas en ijzers en na een korte uitleg waren we ready to go. Omhoog, omlaag, over diepe spleten, langs blue holes, watervalletjes en de blauwste watertjes die je ooit hebt gezien. Het is een wereld op zich en een hele mooie! We zouden het aan iedereen aanraden en ben je nog niet overtuigd, bekijk dan even onze foto's ;).
De terugreis met de bus ging nog 1,5 uur duren, maar niemand die daar wat van heeft gemerkt. Iedereen en dan ook echt iedereen sliep, de buschauffeur uitgezonderd natuurlijk. In het hostel aangekomen hadden we ook nog het geluk dat Pieter lekker kan koken. Al met al een absolute topdag!
De volgende dag gingen we alweer naar het volgende dorp El Chalten. We hadden bewust voor de late bus gekozen zodat we nog even naar Lago Argentina konden, je raadt het misschien al, het grootste meer van Argentinië. Daar hebben ze flamingo's de favoriete vogel van Silvia, naja een gedeelde eerste plek met uilen dan.
Toen we aankwamen stonden de flamingo's wel een beetje verweg, gelukkig waren er andere dichterbij, moesten wij alleen een hekje voor door. Na 30 keer bijna aangevlogen te zijn door roofvogels, die broedden naast het pad, kwamen we aan bij de flamingo's. Het viel ons op dat het pad keurig onderhouden was en normaal vragen ze dan entreegeld... Bij het einde van het pad aangekomen bleek dit dus toch ook het geval. Maar goed dat hoefden we dus niet meer te betalen, blijkbaar hadden we de achteringang gevonden! Scheelt weer 100 pesos pp.
El Chalten
Aan het einde van de dag kwamen we aan in El Chalten, na 50 meter gelopen te hebben zei Silvia, hier moet het ongeveer zijn. Ze zat er slechts een kilometer naast, maar dat kan gebeuren natuurlijk.... Ach het was een goede training voor de komende dagen, want El Chalten staat bekend als hiking hoofdstad van Argentinië.
De volgende morgen was het tijd voor onze eerste hike, 9 km heen en dus ook 9 km terug. Voor de snelle rekenaars, dat is dus 32 km. Althans dat stond er aan het einde van de dag op de teller. Ja het was ietsje verder dan gepland, maar mooi was het zeker. We hebben gelopen naar Laguna Torre en ja ook daar heb je een gletsjer, niet helemaal vreemd in het nationale park Los Glaciares. Hij was wel wat kleiner dan Perito Moreno, maar gletsjers blijven indrukwekkend. Op de weg terug spotten we zelfs nog de lokale specht, die een zwart lichaam met een vuurrood hoofd heeft.
Terug in het dorp zijn we naar een pizzariaatje gegaan, waarna we knock-out in slaap vielen.
Ons volgende doel was de hike naar Mount Fitz Roy, waar het allemaal om draait in El Chalten. Dit keer stonden er 10,2 km heen en 10,2 km terug op het programma, dus we hoopten het onder de 50 km te houden. Daarnaast moesten we in de avond de bus halen, dus we hadden geen tijdsdruk. Het eerste stuk was pittig en daarna goed te doen met mooie uitzichten om ons heen, precies zoals ons verteld was. Alles verliep top, tot we het bordje van de laatste kilometer zagen en iets over een lastig stukje ofzo, maar ach we waren niet oud en krakkemikkig en dus mochten we door.
De eerste 300 meter waren zwaar, heel zwaar, maar het uitzicht zou het waard zijn. Voor ons lag alleen nog een hele steile heuvel, dus daar moesten we vast omheen. Ehm... er staan mensen daar, hoe komen die daar nou? Antwoord: met een pad dat bijna zo steil is als een ladder, maar dan eentje met ongelijke treden tot wel 1 meter hoog. Silvia ging slechts 3 keer dood, dus het viel allemaal best mee. Maar goed het uitzicht zou het waard zijn. Na nog wat zweten en vloeken was het einde inzicht en daar was het uitzicht dan. Een volgende heuvel?!?! Net zo steil maar dan met allemaal losse steentjes... Dat moment was Silvia haar diepstepuntje van de reis tot nu toe. Maar goed aan het einde daarvan kwamen we dan toch aan bij Mount Fitz Roy. Die prachtig gelegen lag achter een rij wolken..
Ondanks dat was het het zeker waard. Een mooie laguna, gletsjer en een groot deel van de berg was te zien. Een gids die naast ons zat vertelde dat de berg vroeger El Chalten heette, wat Misty Mountain betekent en dat verklaarde een hoop.
De terugweg ging gelukkig sneller en bleek minder zwaar. Na een stukje lopen werd zelfs de volledige berg zichtbaar, de wolken waren verdwenen en ja dat was alweer ontzettend mooi! We waren zelfs ruim op tijd voor de bus, die ons terugbracht naar El Calafate. Daar verbleven we een nachtje om vervolgens de volgende ochtend terug naar Chili te gaan, terug naar Puerto Natales.
Torres del Paine
Puerto Natales is de toegangspoort tot een van de mooiste parken om in te hiken ter wereld, Torres del Paine. Daar wilden we graag heen en daarvoor moest het een en ander geregeld worden.
Les 1 in wat niet te doen in Puerto Natales: kom niet aan op een zondag als je een schema denkt te hebbenen je van alles wilt regelen, want dan is alles dicht! Die les leerden wij gelukkig op een zondag. Onze trip konden wij dus helaas niet regelen, maar eten gelukkig nog wel. Wij gingen lekkere kip met kerrie en rijst maken om vervolgens al meteen les 2 te leren. Les 2: koop geen eten, als er geen keuken in je hostel zit... Bye bye kippie. Nu moesten we weer uiteten.
Maandag is gelukkig alles weer open en we hadden besloten om dan maar te kijken wat de mogelijkheden waren. De meeste mensen kiezen voor de W of O route, ookwel 5 of 10 dagen lopen. Wij vonden 1 wel voldoende en kozen voor de bekendste. De route naar de onderkant van de torens, de rotsformatie die het park haar naam geeft. Voor Silvia hadden we stokken gehuurd op aanraden van Do, die vorig jaar de hike heeft gedaan.
Om kwart over 7 de volgende ochtend sprongen we in de taxi en om half 8 gingen we met de bus op pad. Er waren geen plekjes meer naast elkaar, dus zaten we welgeteld 1,5 uur niet naast elkaar. Na een half uurtje sprong er opeens iemand verschrikt op. Het was Silvia, "Stef heb jij mijn loopstokken?". Les 3: vergeet niet je stokken mee te nemen uit de taxi. De kosten voor het verliezen zouden 42 euro zijn en dat is piep, al helemaal als je ze nog niet eens hebt kunnen gebruiken.
De bus dropte ons bij de ingang van het park, maar daar moest je nog een andere pakken om bij de trail te komen. In plaats daarvan regelde Silvia een auto, daar had ze alvast 8 euro mee terug verdiend ;). De hike zou 9 uur duren en we hadden er 8 voordat de laatste bus terug zou gaan. Wij voelden dus totaal geen druk! Nog geen 300 meter verder realiseerden wij ons dat we slingers, ballonnen en vuurwerk hadden moeten meenemen. Want we bleken het welkomstcommitee van Anne en Pieter te zijn. Zij hadden de W gedaan en daar hebben we natuurlijk even met ze over gesproken. Ze zeiden dat de hike die wij gingen doen de zwaarste was en met name de laatste kilometer, dus dat gaf ons extra veel vertrouwen zeker ook omdat we niet over de tijd nadachten tijdens het praten en er daarnaast ook nog windkrachtje 4 waaide.
3,5 uur later stonden we boven... Ehm ja, zelfs na 6 keer controleren leek het te kloppen. Genoeg tijd dus om lekker te genieten van het uitzicht. En ja ook hier was die fantastisch! Na een uurtje genieten, werd het toch echt tijd om terug te gaan. 3 uurtjes later stonden we beneden, met zere knietjes en pijnlijke voetjes. Maar ruim op tijd om nog heerlijk te genieten van een overwinningsdrankje.
Terug in Puerto Natales waren wij de verloren stokken nog niet vergeten. Bij het park had een taxi chauffeur gezegd dat ze een kantoortje hadden en 8 taxichauffeurs. Dat moest lukken, ware het niet dat het er 8 bij dit bedrijf waren... Alle taxi's zijn zwart met geel en op elke hoek staan er drie dus dat ging hem niet meer worden.
Volgende dag hadden we een relax dagje, niet helemaal gepland maar hij beviel prima. Was ophalen, theetje drinken en ohja die verloren stokken 'terugbrengen'. Het gebeurde nooit dat iemand ze verloor, maar daarom waren ze wel zo lief om maar 20 euro in rekening te brengen. En de perfecte remedie voor die 20 euro was vervolgens een taartje bestaande uit chocolade, nog een beetje chocolade en een beetje chocolade.
Punta Arenas
Onze zuidelijkste stop van deze reis. Uitslapen, tasje pakken en de bus in om 11 uur. Een tas inpakken houdt grofweg in dat je alle spullen die er inzaten toen je de eerste dag aankwam er weer in te stoppen. Dus dat betekent bijvoorbeeld 2 truien erin stoppen als je die ook hebt meegenomen en dus niet 1... Les 4: onthoudt welke spullen je bij de wasserette hebt achtergelaten en controleer of je deze ook terug krijgt. Ja een klein beetje stress hoort er dan wel bij.
10.25 de taxi in, met je Spaanse woordenboekje in je hand, naar de wasserette. Wat blijkt, in het Spaans is trui bijna hetzelfde als in het Engels. Weer wat geleerd. Ze hadden hem gelukkig nog liggen, terug met de taxi. Tas verder pakken, weer een taxi en 10.50 in de bus. Vrij netjes dachten wij.
En nu op naar de pinguïns bij Punta Arenas!
Hasta luego!!
Je kunt de gletsjer op twee manieren bekijken van voren of van bovenop. Wij hadden op internet gelezen dat de tour die wij graag wilden vaak uitverkocht was en zoals jullie ons kennen hadden wij alles van te voren al geregeld.... dus na aankomst in El Calafate gingen we direct naar de enige touroperator die de tour aanbiedt. Hopen dat we nog kaartjes konden krijgen, naja krijgen voor een godsvermogen dan.
We hadden twee opties en daar moest het in gebeuren. De volgende dag of een paar dagen later als we eerst naar El Chalten zouden gaan. Daar neergeploft was het hopen en ja hoor kaartjes voor de 'Big Ice' waren er nog genoeg. We kozen voor de volgende dag, lekker makkelijk en we zouden prachtig weer krijgen.
De wekker ging om kwart voor 6. Het lijkt wel werken! Dat is dus niet het idee van reizen ;). Bij aankomst in het park gingen we eerst naar de balconies om de gletsjer van de voorkant te zien. Daar zijn verschillende trails, dat kunnen de Argentijnen dus echt heel goed aanleggen. Bij het lopen over de balconies krijg je enig idee hoe groot de gletsjer is. 4 km breed, 30 km lang en 60 meter de lucht in recht voor je neus, holy shit wat indrukwekkend! Op sommige plekken schijnt het ijs zelfs 700 meter dik te zijn. Als je nu denkt dat je een goede indruk hebt dan heb je het dus mis! Het meest indrukwekkende is namelijk het geluid. De gletsjer beweegt iedere dag 1 a 2 meter en brokkelt diezelfde hoeveelheid aan de voorkant af. De kleinste stukjes klinken al als onweer, maar iedereen zit te wachten op die hele grote brokken die afbreken. Wij hadden maar 30 min op de balconies, dus de kans dat we dat zouden zien was niet heel groot.
Op het moment dat Silvia foto's aan het maken was voor een ander stel viel Stef zijn mond open met de tekst badripadaptde wow ofzoiets.. en wees hij met zijn vinger naar het ijs, maar het was voor iedereen meteen duidelijk. Een mega brok brak af, gevolgd door het geluid van een instortend flatgebouw. Wow, wow en nog eens wow, wat is dat indrukwekkend!!
Helaas moesten we snel daarna alweer weg, alhoewel helaas? We gingen 3,5 uur de gletsjer zelf op! Voor we daar waren moesten we eerst een klein stukje varen en daarna 45 min lopen langs de gletsjer, niet de meest vervelende bezigheid. Na het aantrekken van een harnas en ijzers en na een korte uitleg waren we ready to go. Omhoog, omlaag, over diepe spleten, langs blue holes, watervalletjes en de blauwste watertjes die je ooit hebt gezien. Het is een wereld op zich en een hele mooie! We zouden het aan iedereen aanraden en ben je nog niet overtuigd, bekijk dan even onze foto's ;).
De terugreis met de bus ging nog 1,5 uur duren, maar niemand die daar wat van heeft gemerkt. Iedereen en dan ook echt iedereen sliep, de buschauffeur uitgezonderd natuurlijk. In het hostel aangekomen hadden we ook nog het geluk dat Pieter lekker kan koken. Al met al een absolute topdag!
De volgende dag gingen we alweer naar het volgende dorp El Chalten. We hadden bewust voor de late bus gekozen zodat we nog even naar Lago Argentina konden, je raadt het misschien al, het grootste meer van Argentinië. Daar hebben ze flamingo's de favoriete vogel van Silvia, naja een gedeelde eerste plek met uilen dan.
Toen we aankwamen stonden de flamingo's wel een beetje verweg, gelukkig waren er andere dichterbij, moesten wij alleen een hekje voor door. Na 30 keer bijna aangevlogen te zijn door roofvogels, die broedden naast het pad, kwamen we aan bij de flamingo's. Het viel ons op dat het pad keurig onderhouden was en normaal vragen ze dan entreegeld... Bij het einde van het pad aangekomen bleek dit dus toch ook het geval. Maar goed dat hoefden we dus niet meer te betalen, blijkbaar hadden we de achteringang gevonden! Scheelt weer 100 pesos pp.
El Chalten
Aan het einde van de dag kwamen we aan in El Chalten, na 50 meter gelopen te hebben zei Silvia, hier moet het ongeveer zijn. Ze zat er slechts een kilometer naast, maar dat kan gebeuren natuurlijk.... Ach het was een goede training voor de komende dagen, want El Chalten staat bekend als hiking hoofdstad van Argentinië.
De volgende morgen was het tijd voor onze eerste hike, 9 km heen en dus ook 9 km terug. Voor de snelle rekenaars, dat is dus 32 km. Althans dat stond er aan het einde van de dag op de teller. Ja het was ietsje verder dan gepland, maar mooi was het zeker. We hebben gelopen naar Laguna Torre en ja ook daar heb je een gletsjer, niet helemaal vreemd in het nationale park Los Glaciares. Hij was wel wat kleiner dan Perito Moreno, maar gletsjers blijven indrukwekkend. Op de weg terug spotten we zelfs nog de lokale specht, die een zwart lichaam met een vuurrood hoofd heeft.
Terug in het dorp zijn we naar een pizzariaatje gegaan, waarna we knock-out in slaap vielen.
Ons volgende doel was de hike naar Mount Fitz Roy, waar het allemaal om draait in El Chalten. Dit keer stonden er 10,2 km heen en 10,2 km terug op het programma, dus we hoopten het onder de 50 km te houden. Daarnaast moesten we in de avond de bus halen, dus we hadden geen tijdsdruk. Het eerste stuk was pittig en daarna goed te doen met mooie uitzichten om ons heen, precies zoals ons verteld was. Alles verliep top, tot we het bordje van de laatste kilometer zagen en iets over een lastig stukje ofzo, maar ach we waren niet oud en krakkemikkig en dus mochten we door.
De eerste 300 meter waren zwaar, heel zwaar, maar het uitzicht zou het waard zijn. Voor ons lag alleen nog een hele steile heuvel, dus daar moesten we vast omheen. Ehm... er staan mensen daar, hoe komen die daar nou? Antwoord: met een pad dat bijna zo steil is als een ladder, maar dan eentje met ongelijke treden tot wel 1 meter hoog. Silvia ging slechts 3 keer dood, dus het viel allemaal best mee. Maar goed het uitzicht zou het waard zijn. Na nog wat zweten en vloeken was het einde inzicht en daar was het uitzicht dan. Een volgende heuvel?!?! Net zo steil maar dan met allemaal losse steentjes... Dat moment was Silvia haar diepstepuntje van de reis tot nu toe. Maar goed aan het einde daarvan kwamen we dan toch aan bij Mount Fitz Roy. Die prachtig gelegen lag achter een rij wolken..
Ondanks dat was het het zeker waard. Een mooie laguna, gletsjer en een groot deel van de berg was te zien. Een gids die naast ons zat vertelde dat de berg vroeger El Chalten heette, wat Misty Mountain betekent en dat verklaarde een hoop.
De terugweg ging gelukkig sneller en bleek minder zwaar. Na een stukje lopen werd zelfs de volledige berg zichtbaar, de wolken waren verdwenen en ja dat was alweer ontzettend mooi! We waren zelfs ruim op tijd voor de bus, die ons terugbracht naar El Calafate. Daar verbleven we een nachtje om vervolgens de volgende ochtend terug naar Chili te gaan, terug naar Puerto Natales.
Torres del Paine
Puerto Natales is de toegangspoort tot een van de mooiste parken om in te hiken ter wereld, Torres del Paine. Daar wilden we graag heen en daarvoor moest het een en ander geregeld worden.
Les 1 in wat niet te doen in Puerto Natales: kom niet aan op een zondag als je een schema denkt te hebbenen je van alles wilt regelen, want dan is alles dicht! Die les leerden wij gelukkig op een zondag. Onze trip konden wij dus helaas niet regelen, maar eten gelukkig nog wel. Wij gingen lekkere kip met kerrie en rijst maken om vervolgens al meteen les 2 te leren. Les 2: koop geen eten, als er geen keuken in je hostel zit... Bye bye kippie. Nu moesten we weer uiteten.
Maandag is gelukkig alles weer open en we hadden besloten om dan maar te kijken wat de mogelijkheden waren. De meeste mensen kiezen voor de W of O route, ookwel 5 of 10 dagen lopen. Wij vonden 1 wel voldoende en kozen voor de bekendste. De route naar de onderkant van de torens, de rotsformatie die het park haar naam geeft. Voor Silvia hadden we stokken gehuurd op aanraden van Do, die vorig jaar de hike heeft gedaan.
Om kwart over 7 de volgende ochtend sprongen we in de taxi en om half 8 gingen we met de bus op pad. Er waren geen plekjes meer naast elkaar, dus zaten we welgeteld 1,5 uur niet naast elkaar. Na een half uurtje sprong er opeens iemand verschrikt op. Het was Silvia, "Stef heb jij mijn loopstokken?". Les 3: vergeet niet je stokken mee te nemen uit de taxi. De kosten voor het verliezen zouden 42 euro zijn en dat is piep, al helemaal als je ze nog niet eens hebt kunnen gebruiken.
De bus dropte ons bij de ingang van het park, maar daar moest je nog een andere pakken om bij de trail te komen. In plaats daarvan regelde Silvia een auto, daar had ze alvast 8 euro mee terug verdiend ;). De hike zou 9 uur duren en we hadden er 8 voordat de laatste bus terug zou gaan. Wij voelden dus totaal geen druk! Nog geen 300 meter verder realiseerden wij ons dat we slingers, ballonnen en vuurwerk hadden moeten meenemen. Want we bleken het welkomstcommitee van Anne en Pieter te zijn. Zij hadden de W gedaan en daar hebben we natuurlijk even met ze over gesproken. Ze zeiden dat de hike die wij gingen doen de zwaarste was en met name de laatste kilometer, dus dat gaf ons extra veel vertrouwen zeker ook omdat we niet over de tijd nadachten tijdens het praten en er daarnaast ook nog windkrachtje 4 waaide.
3,5 uur later stonden we boven... Ehm ja, zelfs na 6 keer controleren leek het te kloppen. Genoeg tijd dus om lekker te genieten van het uitzicht. En ja ook hier was die fantastisch! Na een uurtje genieten, werd het toch echt tijd om terug te gaan. 3 uurtjes later stonden we beneden, met zere knietjes en pijnlijke voetjes. Maar ruim op tijd om nog heerlijk te genieten van een overwinningsdrankje.
Terug in Puerto Natales waren wij de verloren stokken nog niet vergeten. Bij het park had een taxi chauffeur gezegd dat ze een kantoortje hadden en 8 taxichauffeurs. Dat moest lukken, ware het niet dat het er 8 bij dit bedrijf waren... Alle taxi's zijn zwart met geel en op elke hoek staan er drie dus dat ging hem niet meer worden.
Volgende dag hadden we een relax dagje, niet helemaal gepland maar hij beviel prima. Was ophalen, theetje drinken en ohja die verloren stokken 'terugbrengen'. Het gebeurde nooit dat iemand ze verloor, maar daarom waren ze wel zo lief om maar 20 euro in rekening te brengen. En de perfecte remedie voor die 20 euro was vervolgens een taartje bestaande uit chocolade, nog een beetje chocolade en een beetje chocolade.
Punta Arenas
Onze zuidelijkste stop van deze reis. Uitslapen, tasje pakken en de bus in om 11 uur. Een tas inpakken houdt grofweg in dat je alle spullen die er inzaten toen je de eerste dag aankwam er weer in te stoppen. Dus dat betekent bijvoorbeeld 2 truien erin stoppen als je die ook hebt meegenomen en dus niet 1... Les 4: onthoudt welke spullen je bij de wasserette hebt achtergelaten en controleer of je deze ook terug krijgt. Ja een klein beetje stress hoort er dan wel bij.
10.25 de taxi in, met je Spaanse woordenboekje in je hand, naar de wasserette. Wat blijkt, in het Spaans is trui bijna hetzelfde als in het Engels. Weer wat geleerd. Ze hadden hem gelukkig nog liggen, terug met de taxi. Tas verder pakken, weer een taxi en 10.50 in de bus. Vrij netjes dachten wij.
En nu op naar de pinguïns bij Punta Arenas!
Hasta luego!!
Wat een fantastisch verhaal. Na les 3 kon ik niet meer verder lezen van het lachen. Hopelijk komt er geen les 4 dan rol ik van de bank. Oh dan toch les 4 hahaha gelukkig zit je hoofd vast
Schitterende foto's enjoy xxxxx Frank en Sandy